11 februari 2022 We zouden knettergek moeten worden van alle visuele input die onze ogen gedurende de dag te verwerken krijgen, maar toch is dat niet zo. Onze perceptie van de wereld is wonderbaarlijk stabiel. Hoe kan dat? Dat vroegen psycholoog Mauro Manassi en neurowetenschapper David Whitney zich ook af en startten een onderzoek.
Hun bevindingen werden gepubliceerd in het tijdschrift Science onder de doodsaaie titel ‘Illusion of visual stability through active perceptual serial dependence’. Dat kan aansprekender, dacht The Conversation en maakte er de headline ‘Everything we see is a mash-up of the brain’s last 15 seconds of visual information’ van.
Wat we door onze ogen zien, is niet de realiteit, maar een interpretatie van de realiteit. Deze interpretatie is een selectie van visuele informatie van de afgelopen vijftien seconden. Onze hersenen maken deze selectie op basis van één criterium: het beeld moet zo logisch en stabiel mogelijk blijven. Als ze dat niet zouden doen, zou ons zicht dus enorm chaotisch zijn; alsof we constant naar een op hol geslagen diaprojector zitten te kijken.
Het is om deze reden dat we niet kunnen waarnemen wanneer een afbeelding bijvoorbeeld langzaam van kleur verandert. De onderzoekers kozen voor een andere test en lieten honderden deelnemers naar een gezicht kijken dat langzaam verouderde. Toen hen werd gevraagd hoe oud het gezicht aan het einde van de video was, rapporteerden vrijwel alle deelnemers de leeftijd van het gezicht dat vijftien seconden eerder was vertoond.
Kortom: als je weer eens je sleutels kwijt bent en ze liggen gewoon op tafel, maar je ogen registreren ze niet omdat dat niet logisch is: zoek eens met je ogen dicht!